ویلون کنسرتو ( Violin Concerto ) برامس

ویلون کنسرتو در ر ماژور اپوس 77 ( Violin Concerto in D major, Op. 77 ) تنها ویلون کنسرتو اثر یوهانس برامس است که وی آن را در سال 1878 نوشته و به دوست ویلونیست خود به نام ژوزف یواخیم ( Joseph Joachim ) تقدیم کرده است . به گفته یواخیم این اثر یکی از برترین ویلون کنسرتو های آلمانی تاریخ است .
این اثر برای اولین بار در 1 ژانویه 1879 در لایپزیگ به تک نوازی یواخیم و رهبری برامس به روی صحنه رفت . به اصرار یواخیم ویلون کنسرتو اپوس 61 اثر بتهوون نیز به عنوان ابتدای برنامه اجرا شد . گفته می شود که بعد ها برامس از این کار ابراز ناراحتی کرده است :

« درتمام کنسرت از گام ر ماژور استفاده شد به طوری که خود من هم حوصلم سر رفت چه برسد به مخاطبان ! »

البته برامس تغییرات زیادی در این نسخه به وجود آورد و در نهایت این ویلون کنسرتو یک سال بعد توسط ناشر همیشگی برامس ، فریتز سیمراک چاپ شد .
پس از اجرا ، این کنسرتو با انتقادات شدید موسیقیدانان ، ویلونیست ها و رهبران ارکستر مواجه شد . دو رهبر ارکستر مشهور با نام های هانس فون بلو و همچنین ژوزف هلمزبرگ این اثر را نه اثری برای ویلون بلکه " اثری بر ضد ویلون " خواندند . هنریک ویناویسکی این اثر را " غیر قابل اجرا " نامید . ویلونیست مشهور پابلو دو ساراسته نیز از نواختن این قطعه امتناع کرد . به گفته او :

«من به هیچ وجه حاضر نیستم به عنوان تک نواز ویلون به روی صحنه برم و در قسمت آداجیو تمام ملودی اصلی را ابوا بنوازد و من تماشا کنم .»

بر خلاف تمامی این انتقادات امروزه مخاطبان این اثر را یکی از برترین قطعات خاص ویلون می شناسند . اجرای این اثر به دلیل وجود مکث های زیاد ، آکورد های شکسته و واریاسیون های متفاوت مهارت زیادی می طلبد . ناگفته نماند که گام ر ماژور به دلیل کوک «سل،ر،لا،می» ویلون ، از جمله مناسب ترین گام ها برای نواختن ویلون به شمار می رود . در این کوک بسیاری از نت ها به صورت دست باز اجرا می شود . به همین دلیل در طول تاریخ آهنگسازان بی شماری قطعات خود را در ر مینور یا ر ماژور خلق نموده اند .

ساختار

این ویلون کنسرتو سه موومنت زیر را دنبال می کند :

Allegro non troppo D major
Adagio F major
Allegro giocoso, ma non troppo vivace - Poco più presto D major

ابتدا برامس قصد داشته مانند پیانو کنسرتو شماره 2 خود ، 4 موومنت برای این کنسرتو خلق کند ولی گویا موومنت دوم این اثر Scherzo را بعد ها حذف و آن را با موومنت سوم ترکیب کرده و یک موومنت طولانی به نام آداجیو نوشته است .

ساز ها

ساز های بادی-برنجی :