کنسرتو برای ویلون و ویلونسل در لا مینور اپوس 102 (The Double Concerto in A minor Op. 102) در تابستان 1887 توسط یوهانس برامس خلق شد . این اثر آخرین کنسرتو و همچنین آخرین اثر ارکسترال وی به شمار می رود . برامس این کنسرتو را برای دو سازی نوشت که هیچ سر رشته ای از آنان نداشت . وی این اثر را به ویلونسل نواز رابرت هاوسمن (Robert Hausmann) و همچنین دوست همیشگی خود ژوزف یواخیم (Joseph Joachim) تقدیم کرد . گفته می شود که همسر یواخیم ، آملیا ، پس از طلاق با برامس رابطه ای آغاز کرده بود و این برای تیره کردن روابط آنان کافی بود تا اینکه برامس به عنوان عذرخواهی و برای آرام کردن دوست صمیمی خود ، این قطعه را نوشت . این قطعه برای اولین بار در 18 اکتبر 1887 اجرا شد .
ساختار
دانلود تصویری :
این کنسرتو ساختار سه موومنی زیر را دنبال می کند :
- Allegro
- Andante
- Vivace non troppo
پس از اجرای نخست یواخیم و هاوسمن به همراه برامس چندین بار دیگر در طی سال های 1887-1888 این کنسرتو را به روی صحنه بردند . برامس نسخه دستنویس این اثر را به یواخیم هدیه کرد . در انتهای این نسخه ، این جمله مکتوب است : «به افتخار کسی که برایش خلق کردم»
این اثر با انتقاداتی نیز همراه بوده است . کلارا شومان ، همسر رابرت شومان ، این اثر را "نه چندان بزرگ برای دو ساز فوق العاده" نامید . همچنین ریچارد اشپخت آن را یکی از کسل کننده ترین آثار برامس به حساب آورد.
شایعاتی است ازینکه برامس کنسرتو دومی برای ویلون و ویلونسل نوشته و بعد ها به دلیل بیماری نت های آن را سوزانده است . حقیقت این مطلب بر ما پوشیده است . پس از این کنسرتو رابرت هاوسمن از وی خواست که یک کنسرتو دیگر فقط برای ویلونسل بنویسد برامس پذیرفت ولی افسوس که هیچگاه فرصت نکرد آن را شروع کند . البته موسیقی برامس در این کنسرتو به دلیل تجربه های قبلی ( ویلون کنسرتو ، دو سونات ویلون و همچنین دو سونات ویلونسل) کاملا پخته به گوش می رسد . به نظر می رسد برامس در هنگام خلق اثر ، از اعتماد به نفس کافی برخوردار نبوده است وی در یکی از نامه های خود به کلارا شومان می نویسد :
این اثر با انتقاداتی نیز همراه بوده است . کلارا شومان ، همسر رابرت شومان ، این اثر را "نه چندان بزرگ برای دو ساز فوق العاده" نامید . همچنین ریچارد اشپخت آن را یکی از کسل کننده ترین آثار برامس به حساب آورد.
شایعاتی است ازینکه برامس کنسرتو دومی برای ویلون و ویلونسل نوشته و بعد ها به دلیل بیماری نت های آن را سوزانده است . حقیقت این مطلب بر ما پوشیده است . پس از این کنسرتو رابرت هاوسمن از وی خواست که یک کنسرتو دیگر فقط برای ویلونسل بنویسد برامس پذیرفت ولی افسوس که هیچگاه فرصت نکرد آن را شروع کند . البته موسیقی برامس در این کنسرتو به دلیل تجربه های قبلی ( ویلون کنسرتو ، دو سونات ویلون و همچنین دو سونات ویلونسل) کاملا پخته به گوش می رسد . به نظر می رسد برامس در هنگام خلق اثر ، از اعتماد به نفس کافی برخوردار نبوده است وی در یکی از نامه های خود به کلارا شومان می نویسد :
«نوشتن برای دو سازی که صداهایشان با یک تخیل تغییر میکند بسیار سخت و متفاوت است ، اصلا نمیدانم چیزی که مینویسم به اندازه کافی گوش نواز است یا نه »کلارا در نامه های متعدد به برامس وی را قوت قلب داده و به ادامه کار تشویق می کند . وی حتی کمک خود را به برامس پیشنهاد داده که وی آن را رد میکند . امروزه این اثر یکی از زیباترین کار های برامس به شمار می رود .
دانلود تصویری :
مشخصات :
ارکستر فلارمونیک وین
رهبر ارکستر : لئونارد برنشتاین
تک نواز : گیدون کرمر ، میشا میشسکی
371Mbارکستر فلارمونیک وین
رهبر ارکستر : لئونارد برنشتاین
تک نواز : گیدون کرمر ، میشا میشسکی
Part 2
0 نظر:
ارسال یک نظر