کتاب آناماگدالنا باخ ( Anna Magdalena )

موسیقی کلاویه ای باخ
آثار کلاویه ای یوهان سباستین باخ بخش مهمی از ساخته های او را تشکیل می دهند . ( منظور از کلاویه اینجا هارپسیکورد ، ارگ ، و یا فلوگل است که مهمترین ساز های کلاویه دار زمان باخ محسوب می شدند ) ساخته های سازی دوره ی آغازین آهنگسازی باخ بیشتر برای کلاویه نوشته شده اند شاید به آن دلیل که در آن دوره هم در مقام یک ارگانیست و هارپسیکوردیست ویتوئوز شهرت بسیار نصیب خود کرده بود ، و هم مشغول مطالعه ی آهنگسازان مشهور زمان خود بود که عمده ی آنها برای یکی از ساز های کلاویه دار ساخته شده بودند . باخ در ساخته های آغازین ، جنبه های بداهه نوازانه و ویرتئوزیک نوازندگی خود را در آفرینش موسیقیایی اش دخالت می داد . بداهه نوازی بخش لایتجزای هنر نوازندگی در روزگار باخ بود ، و بسیاری از پاساژ های موسیقی او به ویژه در توکاتا ها و فانتزی های ارگ یا هارپسیکورد مشخصا ریشه در هنر بداهه نوازی اش دارند ( برای مثال به آغاز توکاتا و فوگ در ر مینور ، BWV 565 گوش کنید ) . برخی ار آن ها به عنوان اتود های تمرینی نوشته و اجرا میشدند و حتی نقشی شبیه به اتود کنسرتی در قرن نوزدهم داشتند و برای نمایش ویرتوئوزیته ی هنرمند پشت ارگ به کار می رفتند که باخ از نوازندگان برجسته ی آن شمرده می شد . قطعه های کلاویه ای دوره ی نخستین بعضا بسیار دشوارند و در آن به نقش هر 10 انگشت چنان اندیشیده شده که بندرت خوش دست می نمایند ، درست در نمی آیند و دو دست را چنان درگیر کنتروآپونهای پیحیده می کند که ارتباط میان آن ها و نوازنده هم مشکل است تا جه رسد به مخاطب .اما باخ در این مرحله جا نمی زند و پس از آَنایی با موسیقیدانان معاصر خویش مانند گئورگ بوم « Georg Bohm » و یوهان آدام راینکن « Johann Adam Reinecken » دوره ی بعدی کلاویه نویسی او آغاز می شود ، شاهد پختگی و عمق بیشتر موسیقی کلاویه ای او هستیم . باخ پیشتر در موسیقی ارکستری / سازی از تاثیر فرانسوی ها برکنار نمانده بود ؛ اوورتور-سوییت ارکستری رااز اپرانویسان فرانسوی وام گرفته بود و آن را در سوییت نویسی آلمانی به کار می گرفت . قطعات کلاوسن ( Les Pieces de Clavessin [sic.], Op 2 ) از آهنگساز فزانسوی فیشر به طریق اولی می توانستند او را به کار آیند . علاوه بر فرانسوی ها باخ با ایتالیایی ها نیز در مقوله موسیقی کلاویه ای آشنا شده بود و خبر موثقی در دست است که او کتاب گلستان موسیقی « Musicali Fiori » اثر فسکوبالدی را استناخ کرده و با پاسکوئینی و توکاتا و پاساکالیای او هم آشنایی داشته است . چند ترانویسی از کنسرتو های ایتالیایی برای ارگ و هارپسیکورد یادگار دوره ی میانی کلایه نویسی باخ هستند ، یعنی هنگامی که در دربار وایمار به استخدام در آمده بود . توکاتا و فوگ مشهور باخ در ر مینور از یادگار های دوره ی میانی کلاویه نویسی اوست ، ونیز قطعه بسیار مهمی برای هارپسیکورد که یک « کنسرتو به سبک ایتالیایی » است و کنسرتوی ایتالیایی نام دارد و به خلاف نامش اصلا کنسرتو به مفهوم کلاسیک و حتی باروک نیست ، بلکه برای کلاویه ی تنها نوشته شده است . سوییت های انگلیسی که از سنت کنسرتونویسی روزگار برخاسته بودند به عنوان مواد و مصالحی برای نمایش ویرتوئوزیته ی باخ به کار وی می آمدند .
پس از سفر باخ در سال 1719 به برلین و آشنایی اش با هارپسیکورد های بزرگی که میتکه ، مهندس مبتکر و سازنده ی هارپسیکورد در آن شهر ، ساخته بود سبک کلاویه نویسی باخ وارد مرحله ی تازه ای شد , بسیاری معتقدند کنسرتوی شماره 5 در ر ماژور 1050 BWV و فانتزی کروماتیک و فوگ نمایندگان دوره ی متاخر شمرده می شوند .
در ژانویه ی 1720 باخ نخستین کتاب کوچک کلاویه (Clavierbuchlein) را به پسر نه ساله اش ، ویلهم فریدمان ، تقدیم کرد و از آن پس مسئله ی آموزش به دغدغه ی اصلی اش در آثار کلاویه ای بدل شد . باخ از سال 7-1706 شاگردان متعددی تربیت کرده بود ، اما ظاهرا تا سال 1720 هیچ قطعه ای را صرفا به منظور های آموزشی نساخه بود . کتاب نت ویلهلم فریدمان باخ ( = کتابچه ی کوچک کلاویه برای ویلهلم فریدمان باخ ، Clavier-buchlein vor Wilhelm ) نخستین ورسیون از انوانسیون های دوصدایی و سینفونیاها ( = انوانسیون های سه صدایی ) را در خود گنجانده و در کنار آن ها چند پرلود از کتاب نخست کلاویه ی تعدیل شده دیده می شود . دومین ازدواج باخ این بار با خواننده ی جوانی از دربار کوتن به نام آنا ماگدالنا ویلکه ، باخ را به صرافت انداخت تا مجموعه دیگری برای آموزش کلاویه بنویسد و آن را به همسر جوانش پیشکش کند .در سال 1722 کتاب اول آنا ماگدالنا باخ که مشتمل بر پنج سوییت فرانسوی می شد و در سال 1725 کتاب دوم آنا ماگدالنا باخ که پارتیتا های لا مینور و می مینور ، را در بر می گرفت ، را به او تقدیم کرد.

دانلود کتاب آناماگدالنا باخ :